Heel veel INGEZONDEN WOORDEN

Noot van de redactie: Vorige week in de Volkskrant verscheen een vrolijk stuk van Izz ad-Din Ruhulessin, ooit hier omschreven als "De Sywert van Lienden onder de islamopiniemakers", later gederadicaliseerd en kennelijk nog steeds behept met allerhande meningen. En meneer bleek nog op zoek naar een plek om zijn essay (toe maar) van meer dan 3000 woorden over de multiculturele samenleving kwijt te kunnen. De samenvatting had hij ook al af: "Met de kracht van een intellectuele atoombom en de razernij van een morele storm, ontmaskert Izz ad-Din Ruhulessin het multiculturele project als een dystopische gevangenis, waar progressieve hypocrisie vrijheid gijzelt en onderdrukking voedt, terwijl hij oproept tot een onverbiddelijke revolutie voor radicale individuele vrijheid en rechtvaardigheid." U leest het: daar zit geen woord Arabisch tussen, en ook geen valse bescheidenheid. Maar oordeelt u vooral zelf.

Zeer geachte medeburgers,

Een gitzwarte nacht noemde de burgemeester van Amsterdam het. Een groep Amsterdammers besloot na de Kristallnachtherdenking om bij wijze van live action roleplaying op jodenjacht te gaan, nota bene op loopafstand van het Achterhuis. Deze keer droegen ze geen rode banden om de linkerarm, maar groene banden om het voorhoofd. Vanzelfsprekend is de gemeenteraad en de gehele samenleving hierover verbolgen. Een paar dagen later krijg ik van een partijleider een e-mail waarin staat dat deze tijden vragen om verantwoordelijk leiderschap.

Ik ben een overtuigd aanhanger van het sociaal-liberale gedachtegoed, de reïncarnatie van Hans van Mierlo zo u wilt. Vanzelfsprekend kan ik daarom de oproep tot verantwoordelijk leiderschap onderschrijven. Helaas heb ik zelf niet het privilege om dit idee zuiver als politiek vraagstuk te benaderen, zoals de heren met zeven vinkjes, die in de veiligheid van hun bubbels filosoferen, zoekend naar de volgende groep die het instrument van hun morele verhevenheid kan worden.

Op een leeftijd dat ik mezelf liever had beziggehouden met meisjes vingeren na het klassenfeest van de middelbare school, moest ik mezelf afvragen wat het betekent om een allochtoon te zijn. Via de praatprogramma’s op televisie had ik namelijk vernomen dat ik dat ben. Ik was een totallochtoongemaakte, wat tegenwoordig Nederlander met een migratieachtergrond heet. Blijkbaar bestaat er zoiets als “de Nederlanders” en “de Anderen.” Met het diversiteitsdenken dat progressieve kringen nu al meer dan een decennium omarmen, is dit alleen maar nadrukkelijker geworden, uitgebreid met nog meer categorieën zoals geslacht, geaardheid en neurologische compositie. Het is daarom een persoonlijk, existentieel vraagstuk.

Tijdens mijn ontwaking in de multiculturele dystopie leerde ik nog veel meer. Ik heb ook een "eigen” cultuur, waar ik niet voor heb gekozen. Ik heb een “eigen” identiteit die primair bestaat uit mijn veronderstelde etniciteit, waar ik ook niet voor heb gekozen. Blijkbaar ben ik ook onderdeel van een gemeenschap, waarvan mij nooit is gevraagd of ik daarbij wilde horen. Die gemeenschap heeft ook vertegenwoordigers, soms zelfs van overheidswege gesanctioneerd, zonder democratisch mandaat. Waarom? Omdat ik geen melaninebeperking heb en de architecten van de multiculturele samenleving ooit besloten dat ik dan behoor tot “de Anderen.” U zult bij het lezen van dit essay gaandeweg wel uitvinden wat het betekent om een melaninebeperking te hebben, net zoals dat ik moest uitvinden wat het betekent om totallochtoongemaakt te zijn.

De architecten van de multiculturele samenleving - al kunnen we het vanaf nu beter een gevangenis noemen aangezien het duidelijk zal zijn dat ik er niet voor heb gekozen - verzonnen allerlei “eigen” gemeenschappen, “eigen” identiteiten en “eigen” culturen als voertuigen voor emancipatie, vrijheid brengend voor de migrantenkinderen. Nooit is mij gevraagd of ik dat nodig had, laat staan of ik dat wilde. Misschien wil ik gewoon een Übermensch zijn, zoals Nietzsche het bedoelde, en mijn eigen waarden scheppen. De xenofobe rechtspopulisten vinden mij dan niet geïntegreerd, althans wanneer ze het niet met mij eens zijn. In progressieve kringen doen ze dan gewoon alsof ik niet besta, als ik voor hen niet in het multiculturele succesverhaal pas. Ik overwoog aanvankelijk een autobiografische roman te schrijven met als titel Mijn strijd: de uitbraak van een Übermensch uit de multiculturele gevangenis, maar dat zou bij de Duitse vertaling wellicht tot controverse kunnen leiden.

Inmiddels zijn er ook twee generaties totallochtoongemaakten gesocialiseerd met de lens van deze gevangenis. Het is zo diep verankerd in onze samenleving dat het al op jonge leeftijd de psyche van kinderen aantast, iets wat overigens al sinds de jaren ‘90 van de vorige eeuw bekend is. Zoals homo’s een conflict ervaren tussen het heteronormatieve beeld, waarmee ze zichzelf geleerd hebben te bekijken, en hun werkelijke geaardheid, komen totallochtoongemaakten onvermijdelijk in conflict tussen de etnische of culturele identiteit die hen wordt opgelegd en hun werkelijke individualiteit.

De psyche van totallochtoongemaakten is dusdanig aangetast dat het in de multiculturele gevangenis meestal als moreel vergrijp wordt beschouwd om jezelf niet met de afkomst van je (groot)ouders te associëren. Iedereen met (groot)ouders die in het buitenland zijn geboren en niet binnen het stramien van de etnische celblokken blijft, kent het verwijt “te wit” te zijn, “te Nederlands”, of “verkaasd.” Dit kan gaan om oppervlakkige zaken, zoals jezelf kleden als een heer van respectabel statuur in plaats van in een trainingsbroek en een guccipet. Vaker gaat het echter om de “verkeerde” opvattingen, die niet passen binnen de collectivistische dwangbuis van de door het multiculturele narratief gemaakte gemeenschappen, de celblokken van de multiculturele gevangenis.